Кога историјата стана забавна

Пред неполна недела мк владата или кој и да крие, задскрива, или ѕирка под тоа име,реши да постави карусел на градскиот плоштад, токму на оној истиот кој некако килаво на своите плешки го носи товарот на проектот Скопје 2014. Мене тоа ме збуни како и многу други, и  пошто извесно време нема, или не сум наишол на некакво толкување на чинот, претпоставувам и луѓето и социјалните критичари с е уморни и им је преку глава, ја решив да се позабавам, и забавувам и/или заебавам со темата:  Како да се објасни акотот на поставување на вртелешка на Скопскиот градски плоштад (дали е можно да се разбере и објсани акотот на поставување вртелешка ансред плоштад? кои намери и цели таа симболизира? Зошто вртелешка ТОКМУ на плоштад?)

 Реакциите на луѓето,

http://www.alfa.mk/News.aspx?ID=54527#.UW66SrWNm8M

http://bukvar.mk/news/video-anketa-so-vrteleshkata-skopje-stana-diznelend?newsid=XDmN),

 се движат во опсег на: прифаќање , на контесктулана несоодветнсот,  па се до  одбивање да се коментира настанот поради абсурноста, или би се рекло необјансивоста на актот. Од една страна рекциите во однос на несоодевеноста на физичкиот контекст се издражани, исто како и оне реакции кои акотот го толкуваат како последна манифестација на  апурдноста и лудилото на проектот Скопје 2014, проект кој негодувачите го гледаат, и со право,  како симбол на тоталитариситчлката политичка моќ.  Јас овие гледишта, како оние на задоволните гражани немам намера нити имам право да ги спорам, секој има право на сопствено мислење, дури и ммислењето да му е ‘позајмено’ (на крај на краиштата Влчасте е добра колку што се грижи за народот.) На сето ова јас самкам да додадам две нешта: идеополитичка несоодветност и можни причини за овој збунувачки акт.

 Што е нашиот плоштад?

Зошто оваа содржина (карусел) е несоодветна за нашиот плоштад ? Прво нашиот плоштад е најголемата фабрика под отворено небо во светот за произведување на национална историја. Некој би додал национално-културна, но ниту е културен начинот на прозиводство, нити пак културата е централен фокус на проектот. Зошто фабрика? Метафорично, заради тоа што за разлика од светот каде ратификацијата на историјата и нејзините значења (што сака да се каже, потенцира и слави преку актот на подигање споменик) се одвива геолошки и дисперзивно. Спомениците се јавуваат еден по еден на различни места, не сега, тука и (не дај боже) за секогаш. Потоа начинот на кој се изведува акцијата е типични фабрички (читај пазарно-капиталистички) , во етапи, со рокови и очекувања , и таргети за идна потрошувачка,  не толку сегашна затоа што некои тука и сега ain’t buying the shit. Аналогијата не е најразработена, но чуствувам дека има потенцијал.

 Што пак е карусел?

Каруселот е типична забавна панаѓурска содржина наменета за децата. Тој е дел од циркусиката култура карактеризирана со сензација, спектакл, воодушевување, забава, телеснот.  Симболично може да го толкуваме и како карнивелситички феномен, но не толку како обд да се инверзираат социјланите улоги и односи (питачот да стане крал, а кралот питач), туку како обид истите да се стагнираат, остават по страна, за момент заборават.

Она што буни е зошто е поставен до содржини кои што треаба да се мртво сериозни (нели историјата е прикзана на мртвите раскажана од устата на живите), треба да ја раскажуваат осмислената веризјиа на историјата,  треба да ‘помогнат’ во националното осознавање,  треба да предизвикуваат недвоиви возвишени чуства на сакање на татковината, патриотизам, Содржини кои треба да претсават недвосмислен систем на строго утврдени односи.

Вака нити каруселот е карусел, онака сам без други содржини како: пукање во патки , гаѓање дебел човек што седи на даска над буре со вовода, нити пак спомеництите се целосно споменици. Каруселот е иствремено пародија на самиот себе, изземен од конекст на панаѓур,  а на спомениците како да им е одземена политичката моќ. И на крај пак останва прашањето врз основа на што некој одлучил да направои ваков фрик шоу,фантастична травестија,  да на лебедите на плоштад им бапне едно грдо пајче?

 
Засега имам три скромни објсанувања:

1.    Симболично и сублиминално: историјата е едена игра во која учествуваме сите без разлика на возраста.  Но секој учествува со својот капацитет. На исто место одат старите да ги величаат таму оспоменичените великани, но и децата наивно да си поиграат. Вртелешката е инструмент за да едно патриотско семејство добие се што му е потребно: политика и патриотизам за постарите, игра за помладите кои во играта непрестано ќе бидат изложени на сликите кои ќе им ја формираат идната нацинал-политичка совест и оттаму произаезени ставои. Накратко,  сублимонално влинание врз  потсвеста на децата, кое после пубертетот ќе се манифестиора во политички послушпна совест.  Или учиме низ игра: историска лекција низ игра.

 

2.    Лефтерно и моќно: кур ми е двор мие. Или намера која оди во прилог на total and VULGAR DISPLAY OF POWER (http://www.youtube.com/watch?v=jnRP77QN59w) што е во дослух со се останато, односно со останатите манифестни форми на приказ на моќта (тотална политичка и медиумска доминација, буџет, песни о ора за отаџбина ...).

 

3.    И најневеројатно: немање концепт, или имање верба дека одлуката е правилна, дека на дворот на фабриката за создавање историја под отворено (плоштадот) и треба и една играчка за деца. Оваа одлука најверојатно ја донеле ликови кои никогаш не ги играле низ маало, или пак мажи кои си играле со куклички.

Некој вели и дека целиот проект е финансиски бериќетен. Каква ли диполма има таквиот карактер? Освен ред нови дилеми имам и неколку прашања:

Дали некој може да погледне низ очите на сегашните деца и ми каже како тие ќе реагираат на нашите носталгични наративи за тоа каков беше и ШТО беше плоштадот пред да стане фрик шоу? Дали децата како и ние кога сме ги слушале постарите како раскажуваат за прошетки, корзоа, метропол виршли со екстра сенф, ќе се смеат на наивноста на нашите спопмени на коцка, калдрма, бивши лондон, новогодишните тезги? Или овие деца ќе бидат исто така збунети исплашени како и ние сега? Или полошо, тоа ќе им биде прифатена и живееана реалнсот?
 

А на прашањето што би направил со 160.000 евра колку наводно чини вртелешката? Би одговорил радикално

Путер-модел, или човечноста на едноставниот избор.

Денес  инспириран од посетата кај мојот стоматолог, повторно се навратив на идеата наречена путер модел на пазарното и човечкото општество  воопшто.  Мојот путер модел вели дека порано, во толку кудениот социјализам кога мајка ми ќе ме испратеше по путер имаше еден единствен путер, кој го купуваа сите, и селани и граѓани и сиромашни и не толку сиромашни (богати и буржазија немаше, нејзина замена беа државните директори, секретари и слични). Ние тогаш не бевме маркет сегменти, туку муштерии на кои им се праваше муабет, путерот не беше нашиот класен маркер туку нашата задоволена потреба.  Го кудат социјализмот оти на сметка на задоволени материјални потреби ги запоставуваше или пак вешто постиснуваше другите, политички потреби. Но во денешно време, дури е полошо, пазарот и политиката се здружија и ни ебаа мајката онака еноставно како еиднствениот путер од 80-тите. ПАзарот и политиката имаат многу заеднички нешта - и двете создаваат вештачки потреби за да ги задоволат, и се разбира профитраат на сметка на задоволената потреба,  и тоа без разлика дали потребата-понудата  е  нова при пејд услуга или нов амандман. Нема многу разлика, луѓето и на двата пазари (пазарот на материјални добра и оној на политички добра и услуги) се само маркет сегменти кои се убедуваат дека понуденотот е најдобротто за нив, се друго е штетно, расипано и неквалитетно. И дават пазари функционират благодарение на кризни моменти , и принцови на бели коњи кои знаат, умеат или барем имаат чесна намера да ја решат кризата, но не како во бјаката еднаш за секогаш, ами од денес до утре.

Ништо од ова што говорам не е ново, секако дека многу го имаат кажано и уочено претходно, ама мојата мраза не ми налага да се замарам со цитирање истомсилиеници.

И беше се така едноставно, онака меланхолично како иде овој евергрин (обратете внимание само на повторливоста на носталгичното ехо):

 

 

Еден путер, едно пире, една плескавица.  А сега луѓето се избезумени, преплашени, оти на човек му трбе пред се сигурност, нешто да се потпре.  А пазарното, па и политичкото оштество тоа не им го овозможуваат. Тие им нудат многу исти,  и над се неквалитетни,  опции.  Многу избори ја укинуваат единствата битна одлика на изборот: разликата, релевананта и значајна. Но такава може да постои самио меѓу два , евентулано три избори. Така функционира и човекот. Човекот сака едноставни работи, и мал избор до две. Такава е сигурноста која ја нуди бунарниот систем , или евтиното или скапото. Луѓето оперитраат едноставно во две до три димензии, им треба напред-назад, лево десно и горе доле и толку. Чабе физиката се труди да открие нови димензии. Луѓето не знаат, нема да знаат што да прават со нив, нити како да се снајдат. Исто како што јас не можев да се снајдам денес која пломба да ја одберам на забар, најевтината (250 денари) , средната (450) која всушност беше речиси средна по цена, али тија 150 денари ептен  натежнаа кон најсакпата која чини 600 деанри. Ама на крај дедо мраз победи и ме убеди да се почастам пломба со нанокомпозит (израз кој не ми значи ништо ама е така наштиман да на уши ми дава сигурнсот во квалтитетот на пломбата) , а порано мојот прокелав забар у школо само ќе ми кажеше: “Александар сега ќе ти ставам пломба”, и после одев да си играм, нормално.

Ама сега, сега никој од нас нема ни време ни волја за игра , сега сите ние вака го конзумираме простиот избор на путерот:

 

Некој си Јануар, со додавки од Март 2013

Денгубење со 100 на саат

Неодамна, како што и споделив со некој од вас (http://www.facebook.com/appcenter/candycrush?fb_source=dialog_permission#!/aleksandar.takovski/posts/10151767886144606) , повторно се фанцинирав од феноменот на неправење ништо, денгубење,  и целосно зајабување на умствентиот капацитет.  Сега веќе пообмислено го поставувам прашањето во пообемен , дури и дрзок контекст.

Дали начинот на живот наречен денгубење не е значаен  дел и прорпатна причина на нашата социполитичка кризна ситуација?

Секое утро во автобус од 40 патници во кој се возам, 37 не прават ништо, и тоа го прават во две форми. Едната е тотално пасивна (спиење, зјаење низ прозор со поглед некаде дааааалеку над  хоризонтот во некои конкретни добитни и пред се wishfull thinking комбинации и шеми од типот  “Aбе да може да се согласи шефот...ај 50 ќе дадам за колата, 50 за децана....и некако ќе ја наредам....”).  И вториот тип на неправење ништо е обично од страна на најчесто жени (немам сексистички намери во идентификација на познатиот факт дека жените се поговорливи наутро, и преку ден и отаде денот) и тоа жени кои наутро како и секогаш се расположени да низ долг, кружен, сезнајковски  и политичкин крајно не-ефективен начин  ја дискутираат и оправаат ситуацијата наша насушна. Е токму овие жени и оние поспани сопатници  кои значаен дел од животот го поминале во автобус.  

Е сеа, ве молам внимателно проследете ја следнава ја следнава математика: 15 години секој ден се возат со автобус, 3-4 саати на ден од скопје до гостивар и назад, што соодветствува со неверојтани една ипол до две години, или ако сакате 500 денови поминати во патување, или пак 12000 саати поминати во дремака, муабет, и денгубење.  12 000 саати исполнети со ехо на лични интереси и сезонски муабет-трендови (денешниот ручек, болеста  на блискиот, годинешниот одмор, ) актуелни настани и пропратни општествени ставовои (избори, еврозвизии, кризи, скандали) , 12 000 саати исполнетои си израз на незадоволство, несогласување, чаршиска критика и постојано чуство на огорченост, на неправење ништо. А на истиве карактери,  одморот од три недели на лето, со ист дневен распоред и предисцениран провод им е краток. А замислете, некои од овие мажи и женички се учителки, админситративки, докторки, судиии. Учителки кои , во дух на позатата “круша под криуѓа паѓа”, а “учителката ни е втора мајка” , не можат да родат нити златен делишес нити асли дете голомеше, ами само исто такви, пасивни,  не злонамерни,  но сепак мрчаторки и мрчатори кои како и нивните учители се склони својот  ‘Know it all’ став да го изразат на секој начин освен ефективниот преку активност и спротиставување. Така, истите овие цинични патници на кои не им одговоара цената на струјата после 5 саат идат дома да му ја залегнат, а не да протестиаат пред Регулатотррна. Така нивното мудрување против неправдата е само тема да го скртат 2 часовното патување.  И на карај пак излегуваат на избори и го даваат нивниот и онака нем глас за целиот безгласен хор на промени, дела и подобра иднина.

Е сеа, јас може претерувам што синдромот societal ill го гледам во за некого неповзрана манифестација на вакво денгубење, но некако ми делува дека таквата пасивност, таквата индиферентност, има и те како врска со образованието, како формално така и неформално. Оти ако на образованиот човек, особено во вакво интересно време му е здодевно, тогаш нешто труе од се некаде.  Иако нискиот квалитиет на образовнанието и неговата пазарна комодификација е дел од проблемот, тоа не треба да ги обскуражи оние кои сакаат да се самошколуваат, или барем преку и онака бедното образование да ја стекат навиката за читање. Рака на срце, дневните весници и не се баш најпордуктивно-едукатиовната  литература, ама чисто се сомневам дека ликовите на моите сопатници го цедат потенцијалот на интернетот, па што сметките поради  даунлоадот  им се се преголеми. Ма јок, можам дрско да се кладам дека најголем сајбер успех им е фејсбук профилот.

На  крај на краиштата, нити може да има здраво општество нити некава извесна иднина кога онаа така наречана средна класа (веќе ги набројав неколкуте профили),  две  од десет работни години поминуваат во денгубење, очајување, и постојана критика ....на крај на краиштата една проичитана книга нема да го смени светот, но денот ќе го направи поподнослив, интересен и вреден да се повтори.  На крај на краиштата, реакцијата на многумина би била: “Што можам јас да сменам ако и го прифатам овој крајно левичарски совет на Тако?”. Епа Тако смета дека за почеток помалку мрчење, и помалку време поминато и во слушање и говорење...

 

 Епа мајсторе, ја сеа слегувам.

Фински записи 1

Улици, ноќи, алкохол и малку голотија

Првата ноќ имав прилика да прошетам низ градот кој има многу чуден инфрасртруктурен релјеф.  Улиците навидум изгледаат прави,  но сообраќајот не само што не се одвива праволински повеќе од 100 метри , туку делува и чудно. Некако  геометриски непредвидливо, без никаков патерн , идеш 30 метри право, па одденаш лево, па горее, па доле.  Една улица не се надоврзува или спојува со друга под диктумот на математиката и нацртаната геометрија,туку под диктумот  на затеканата релјефна структура. Полсе цела помината недела сваќам дека Хелсинки е изграден на брдовит, карпест терен, некој вид речно каскадно тло, и од таму и таквата разиграна површина. Она што не го сваќам е зошто овдешниве власти не си увезат Кинези, Црнци, Балканци, онакви зарументи деца, селјачиња со црно под нокти, и да фатат тоа копачот и да го напават градот рамен ко тепсија за зелник. Нејсне, не им дошло до тоа, или можда самиоит терен е ко рошава тинајџерска кожа чие поткопување ќе донесе повеќе проблеми отколку решенија.

Најголемата енигма пред да дојдам финското летно деноноќие, делува само на почеток чудно ради тоа што е ново,   докај  11 , 11 ипол навечер е ден со мнооогу долго приквечерие, а тогаш околу 23Ч30 настапува самрак, полека се стемнива се до 12 ипол, еден, ама не е тоа некој тотален, одлучен и дефинитивен мрак, мрак во кој можеш да се сопнеш и да останеш без новчаник, или без невиност туку некако е налик на продолжено приквечерие. Возбудливо е што на едната страна, мислам дека на југ,  иако еден пријател вели исток, е темничко, речиси како кај нас, а на север/запад е онака приквечерински светло, а меѓу тие две нијанси сме ние, потојано растегнати меѓу двете, како да сме заглавни меѓу нив. Колку  да одиш и се доближуваш кон едното или другото, никако не можеш да ја достичеш ни едната нити другата екстрема, како да си неповратно заглавен меѓу двете.  Симпатично. Што се однесува до изгрејсонцето, нити тоа не енекој нагласен климатски акт. Два саати е некеко приквечериснки (од полноќ до кај два) , а после тоа почнува да се разденува, процес кој трае неколку саати, и праскозорје нити има, нити изграјсонце, барем не онакво какво ние знаеме – една бурна, кратка и тенка бариера меѓу ноќта и денот. Сето тоа е толку постепено и бавно, што целат магија на раѓање на денот е само замислив дизниев трик.

Назад кон темата финска ноќ.  Пред поаѓање мислев дека тоа ќе биде реален проблем за мојот сон, се уверив дека уморот и возбудата од денот се доволни иницијатори на сонот , дусри и во една посветла ноќна варијанта. А ако тоа не пали, вотка е ссекогаш едно од решенијата.

На истава тема, алкохол и тоа во форма на порок – алкохолизам – е прилично присутен во Финска. Денес, недела 15 јули бев на базен и во 9 саат наутро видов млади дечки, тооотлно начукани. Ај да беше 12, па ќе си речеш прерано замезиле, или е 6 сабајле па довршуваат, ама 9-10 наутро ми е најсумптоматичниот алкопериод од денот.  Домаќините ми потврдија дека алкохолизмот е голем фински социјален проблем, ама она што ме зачуди е нивното инсистирање дека другата е речиси отсутна од хелсиншката субкултура. Јеби га , у земја со најголема стапка на самоубиства во европа уште и кое апче им фали.

Неповрзано, но овој репорт би го заврчил со темата на однос кон човековата голотија. Нели тргнав на базен да одам? Тука голотијата  одамна  не е табу, однос кој се рефлектира и на механичката сексуалност за која ќе раскажам подоцна. И така, цел базен, машки оддел се шеташе гол, пред мене, без никакво меѓусебно ѕверење, така што после минута ми дојде толку приордно што можев да раговарам со лужето без да ми се пафта сликата на нивниот свиснат патлок у глава. Секшуал либерејшен?

За музиката, смртта и слушањето

Завчера жена ми ме однесе на филхармонија. Искрено, ништо не разбрав, ама уживав. Е сеа, што тоа требаше да разберам ни сега не знам. А можеби , кој знае сум разбрал повеќе од што мислам, или....повеќе од другите.  Така, да бев бар малку музички образуван или искусен ќе кажев нешто за изведбата, бравурата на делото,прецизноста на солистот и дндрмндр, ама ја неук, можам да ги споделам само следниве рендом обзервации.

Прв во очи ми падна тапанарот. Поточно  како односот на инволвираност на одредените инструменти и соодветниот пејчек е доказ дека про-капиталистичкото вреување ‘плата по заслуга’ финкционира. Имено, ја бев подготвен да се шокирам ако дознаам дека бацињата од поселeдниот ред (ударачите) зимаат иста плата ко и оние од преден – вилоинисти. Тој тапанџијата само три пати мавна по тапанот и ТОЛКУ. Па побогу, ја бев поактивен учесник, а не сум вработен у филхармонија. Жена ми вика дека делото не било такво, ко за ударни. А моето прескромно искуство ми вели дека у филхармонија и повеќето не се такви. Моето убедување е дека дечкото ја утнал работата и дека поштено би се напотил и паричка заработил ако иде у плех ансамбл, или техно кавер бенд. Вака нити пари зима за три удари, нити па талент може да покаже.

Диригент. Тоа ти било најнебулозна позиција.  Прво, во текот на цела изведба, речиси никој не му обраќаше внимание, освен 2-3-јца на 2-3 пати. А он демек најбитен , влијателен и почитуван. Човек да се прашуе шо тоа он работи коа дечкиве си бркаат работа и без него. Ме чуди како он со толку малку видливо директно влијание е најголем ‘мадер-ју ноу уот’ у бендот. Ем луѓето вежбале, ем си имаат тетратче пред себе, и шо ќе им е сеа и мафтало. Али валјда тоа е центарлизираноста на 3ападно-европската мисла, мора да има пастир во стадото музиканти. Али од друга страна свака част на бицепсите, то мафтање 2 саати со десна рука , мене ме здоболе што го гледав. Hand job parexcellence.

Него мука ми е пошто ја и неможам да го чујам, разберам делото. Малтене сум глув. Мене тие парчиња ми се непознати, немам став, исто ми е дали ги свити Петко, Јурген или Мицуко, и дали диригира Панче илуи Тимоти. Ако звучи фино, ме задиркуе, просто.

Еве доказ дека разбирањето и искуството може да ви помогне во прифаќање и допаѓање, ама може и да одмогне.  Жена ми петтото дело го сметаше за врв на концетот. Некој си 4-ти концерот од Рахмањинов.  Мене ми беше тапа. Шлагер, без некој драматики, променлива динамика, узбуѓење. То па то. Бар ова мое гледиште, или поточно слушиште, не е контаминирано од фактот дека Рахмањинов имал подвоен идентитет меѓу руската петторка која го отфрлила, и америкнаската средина која го инспирирала и ...блаблабла...шијем ти га џуро.Песмцата не му чини и крај. Како реков немам знаење и искуство да ја доловам комплексноста, мене или задрикуе или не по она што Ролан Барт го нарекуе пунктум , а ја го сваќам како оној субјективен, дури и неопислив, емотивно всихитувачки момент, аномалија, или разлика која ве пали. А мене овој афро-русинов ин Њу Јорк ич не ме пали. И тоа е.

Човек да се прашува со што тоа ние слушаме, со  уво или ум? Кој како. Жена ми со сите тие школовани концепти и саати поминати во ‘изучување’ музика и музичка пракса, ја со сета своја покварена искреност. Поентата ми е дека  за разлика од тескт и слика овде бре (ако нема некоја проста варијација во висина, интензитет илисл, како што беше случајот со тоа русинот)  нити имаш како нити со што да создадеш некоја прича. Дури и едноставен човек може да извлече некаква приказна од Толстој или Шекспиор, секој гледа по нешто во Моне или Пикасо, има боја= има буква= има прича. Овде ништо. Е сеа можда некој ќе ми замери дека кај Рахмањинов има прича, само е раскажана полека , темелно, без многу action modes and figures, можда слично на Достоевски, али ја у стил на скопски Бетмен би одговорил: “Абе не им го разбирам јазикот бе брат”. Жена ми која ја сметам за една од подобрите педагози, се обиде да ми објасни дека боите, и хармониите и акордите биле вакви или онакви, ама ако немате основно познавање како мене, сето тоа звучи кинески, или ви звучи дека целото такво уживање у музика се сведува на откривање , дешифрирање на нејзината математика (ваков ситем, онаков акорд тралала). Да не мисите дека нешто не е во ред со мене. Јас можам да разберам одредени парадокси (до душа повеќе ги чуствувам), на пример можам да ја сватам и Шродингеровата мачка, иако е чуден тој мисловен експеримент, можам да сватам дека Шведска е луда, но принципиелно праведна штом е доследна на неотуѓивото право за фер судење дури и на монструм  како Брејвик, ама овие проклети акорди, јок. Сами пресуадате кој претерува.

Назад кон Рахмањинов. За  разлика од ова дело ,претходнитедела, особено првото (на тема посмртна поворка  и ламентација за животот), како и второто (прича за некоја шумска лисица), ми беа топ.  Е тука ме заебаа, и големо влијание имаа оние описи у буклетот (програмата) на темата на делото. Неверојатно моќни framing devices. За првото дело не информираше дека станува збор за посмртна поворка, и ете ти имагинативна проекција на таквата сугестија. Одеднаш почнав да ги глеам луѓето како со наведнати глави носат ковчег, па како тивко ѕангркаат вилувчињата со кои се каснуе пченица, па потоа како пристуните коментираат: “Ееее што чоек беше....еднаш ја и он....”за на крај (е тука авторот ја утнал работата) да заврши со: “Ај ќе помине, животот е краток, и останува на нас-живите. (последново на англиски кажано е: expression of assertion of momentary victory over death in the form of consolation). Е Тука се заебал авторот. Обично на погребите накрај се завршуе со “Абе една куќарка имаше бе брат, жив  клошар, не знам кој дојде, како дојде и оп денационализација. И ете  трт-мрт ене го клошаров со 4 стана”, или пак “…абе од аутопазар ја земав 3 милјарди. Тој сакашеда ме заебе, за 5 ама мене може да ми се...” . Е ова е потврда на тримуфот на животот. Гадна, одвратна, сурова и Животна. И никој не може да ме разубеди дека Инките и Самуарите и Австрлопитекусите се оденсувале поинаку, и дека за време на еден погреб. целосно, ментално и муабетски биле посветени на темата на смрт и на чуставата кои таа ги евоцира. Абе човек е ж иво биќе, и како што реков, си сака животот да си проживее, дури и во форма на контекстуално нексладни коментари.

Второто дело пак, чија прича пак ми ја наметна програмата беше за некоја си шумска лисица. И коа почнаа тоа свирките удолу угоре, тивко, гласно, долго, оп цуп, кратко, чиниш лијава цела шума ја прошетала и со опашката маѓепсала, па мечката задишана , па зајакот полигавен да ја фати. брејјјј...

Како кажав можда овие приказни кои ги прифатив по сугестија на лифлетот, такозвано програмче, и само ги проектирав врз слушнатото, е резултат на мојата невозможност да создадам своја. Токму и затоа сакам пак да одам, да видам што ли ќе видам без това пусуљот да ме заебе. Да пробам да слушам без да знам, да фантазирам без некој да ми каже што и да уживам во она што постои само за мене, или као би рекол еден за мене драг лик “најсовршено е делото кое се одвива во сопствената глава”.). А до тогаш, “Панкс нот дед!”.  Бар је концизен, искрен и разбирлив, а и можеш и да тацнуваш дур слушаш.

Трчање по инспирација

Веќе подолго време не сум шкртнал нешто, а за тоа мојата мрзеливост вели дека немало, или не нашла инспирација и се потпира на летаргичноста на окружувањето во кое, а како многу други народски дијагностичари и Неле К има утврдено дека: ништо не се случува...се е веќе видено и се е веќе чуено...од умот избегано...не може ни да се дува...ништо не се случува. Нека ми прости авторот за мојата мрзелива и некоректна парафраза , но лично многу ми се допаѓа можната симболика на забраната или недостапноста на дувачкото искуство и колку тоа збоува за не-случувањето. Накратко, дувањето е портал кон потпростор во кој барем има илузорни случувања (и сензации), тикет кон барем краткотрајна еуфорија. А во случај кога ‘реалноста’ (во случајов свет на досада, едноличност, безидејност и забрани) не нуди случувања (верувам станва збор нови и инспиративни, но и охрабрувачки и ветувачки), а воедно и не се дозволени и с(т)имулации, е тогаш стварно ништо не се случува.

Како е ова поврзано со мојата нова муза-трчањето, епа верувам дека има врска со случувањето. После истрчани стотина киилометри сезонава, и се позачестено прашање: ‘За кој К?’ Полека ми дојде одговорот – тоа е случувањето, тоа е борба против сивилото и монотонијата, но и еден од ретките домени на човечката слобода и правдина.

Во тек на долгите(за кого како) часови на подготовка и особено во контекст на ултрамаратон, тркачот се соочува секој пат со монотонијата на редовниот чекор, срцебиењето и здивот. Да правите нешто подолго од 2 саати е успех сам по себе. А замислете тоа да не гледање филм, читање книга или слично, туку само едно , исто и во недоглед повторливо тк,тк,тк,тк,тк проследено со хгххх..гххххх,ххххаааххх... е за ова треба психа која може да издржи се.

Ваквата активност (зборам за вистинско трчање, не пододнување со муабет) е време поминато само за себе (од тебе за тебе), не она што жените го нарекуваат ‘време за себе’ кога педикирско-естетските захфати врз телото им нудат чуство дека здобиената убавина ќе им донесе поголема самодоверба и животен ентузијазам. Не велам дека не треба тоа да го прават, само не е тоа тоа (........). Кога трчаш, целото време е твое, само за тебе, и нема никој друг, тоа не нешто што друг може да го доживее со тебе, нешто што друг може и треба да го види или осети, тоа е тоа – единственото случување во светот во тмоментот во кое се наоѓаш само ти. Момент кој е речиси во целосна твоја контрола, затоашто зависиш од фактори кои можеш да ги контролираш (како брзина на чекор, избор на опрема, време и место), или пак од фактори кои никој не може да ги контролира (временски услови). И без разлика дали е релаксирачки трк, тренинг, или трка, ти си сам на себе, ти си својот единствен противник, својата сопствена референца. Треба човек да е во најкомпромисен и пред се разумен договор со своите можности, борбата против анатомијата е залудна. Тоа го знам јас, и сите други, како и нашиот драг приајтел од Кенија кој вчера победи на маратонската трка по цена на мал ризик (за нијанса поголем напор од тогашната можност). Таквата трка со самиот себе е домен на слободата и фер плејот. Пред тебе се само поспремните, посилните и поискусните од тебе, за разлика од сивата наша реалност за која збори Неле. Тука нема ничиј вујко во Асоцијација, нема голман што несмасно примил гол, нема ...нема забрани освен анатомските, нема нечестивост, освен допинг кој е редок и нема корумпираност, оти кој е спремен во услови на мала материјлна поткрепа и ,мнооогу часови подготовка да се откаже од вистинското само-постигниување. Вчера имаше чика од 72 години кој трчаше маратон. Тој за мене не е подготвен да се откаже од животот, од натпреварот, од чуството. Зошто тоа би било поинаку за најспрмниот 30годишен шампион?

Ете за чиката (на мои 15 години би го викал дедооо) мотивот е чуството на живот, за мене...пааа убаво ми е понекогаш, ме прави задоволен, ми дава чуство на посветеност, редовност и успех....за разлика од се друго што правам, ...а ова што сега го пишувам е добро или лошо или здодевно или неинвентивно или ....ама таму мои драги има бројка, една единствена која нелицемерно и точно ми кажува се.

ЦрвенКака 1

Незадоволни од постоечките наратолошки матрици,поточно од нивната идеолошка заснованост и неприроданата, вештачки создадена вонвременост, како и не фер третманот, поточно претставувањето на одредени ликови и нивните односи; а да не зборам за морално дидактичките вредностии и слично, ја и Гала решивне да си раскажеме прикаска по наш терк.

Прикаската је позната и во неа станува збор за девојче кое за малку ќе небе поради непослушноста кон својата мајка која е инаку мишн сендерот у оваа сказна со изричито матријархален дух и доминација на мадр-фигр и женски принципи и свашта, а уствари можеби станува збор за food-chain и обидот на еден кутар гладен лик да се вмеша у такоречи синџир на потрошња, а у ствари он си е само гладен лик, а трагичен е зашто тој е непланирана додатна алка во синџирот (го јаде јадачот). Приказната е воедно е и приказна за отсуството на фадерфигр. А знаеме дека цело е кога има се. Башка и приказнава е олд-фешнд. И така, главниот лик на приказната во доминантните приказнологии се вика Мома со црвен шешир, али слободно може да се вика и Жане, и Сузе и Примавера. и...

Си беше еднаш едно девојче кое мајка му еден ден му рекло дека треба да појде кај баба и која живеела таму даалеку на крајот од шумата, или Драчево ако милувате. Кој К бара една баба да живее така длабоко во шумата (АКА Драчево) никому не му е јасно, ама можда комуналните стапки на тоа место се пониски, кој знае. И така, мајката му рекла на девојчето:

Еве ја ти спакуев леб интегрален од жито лукс, маармалад од смокви ама од оној на Ге-Ем од Гевегелија, порано позната како Зора, пошто тој е единствениот што баба ти го сака, и едно парче путер од златниот олденбургер затоа што при собна температура најбрзо постигнува мачкователна состојба. Ете баш ова ти ќе и го однесеш на баба ти и по пат нема да застануваш да збориш со никого, дури ни со Кили.

Е сеа, зашто дејчево морало да носи кошница купена од пластичарите полна со омилени намирници за бабата во услови кога Хедис е секое ќоше, Тинекс никнуе на секој поголем пат, а Систи Бајк СТВАРНО фураат и по зима и по снег, за разлика од епски опеаните поштари, ич не е познато и јасно. Али ај.

И кинисало момево полека пешки, демек немало пари за автобуска карта или слично, и идело така право и малку лево и десно и кога ооооп, на сред пат и се опрчил еден постар елегантен; good looking, со манири на француски шавлјер од доцни 70ти, но без Џексонски нагони, господин, или порано познат како чичко. И и се обратил: “Гледам носиш кошничка полна со највкусносто најблаго слатко од смокви на светот. Сигурно ќе е за некој драг кој има високо префинет вкус, а дозволи ми да забележам и истиот се одликува со вонвремснска убавина судејќи по тебе како негов изданок”.

Зацрвенета и поцрвена од слатко од сушени вишни помешани со шумски јаготки, девојчето му одговори: “Ах господине, јас...јас. нависитна ви благодарам...ама и неможам да зборам со вас поради строгата домашна педагошка забrана да терам муабети со непознати”.

“Непознати!!!, ох девојче, па извини ја мојата дрскост. ....да се претставам...јас сум познат како ...Вукашин Лупевски”

“А смеам ли да прашам каде така натоварена со нутриционистички благодети си трганала?”

“Кај мојата баба”.

“И зошто ти и го носиш јадењето на баба ти? Зарем она сама не може до пазар со шик-каро пазар количка да се добутка? Не може ли сама да се грижи за себе? Беспомошна ли е? Инвалид ли е?” – подизбезумено праша.

Разочаран under false assumption, мислејќи дека бабата е или инвалид или у најмала рака неспособна да се грижи за себе, тој и у стилот на разочаран риболовец кој или лови во плитко или нема Дачија, со екстра цинизам додаде: “А зашто па толку далеку живее баба ти? Да не е социјален случај или е под сис за становање или?”

“Па мама вели дека ако ние се грижиме сега за баба таа ќе ни биде видливо благодарна кога ќе си замине. А живее таму цел живот. Па господине Лупе, има живот и подалеку од оваа наша улица.”

“А зошто живее сама, зарем не и треба друштво?” – со новоразгорена надеж и намера во очите праша тој.

“Па мама вика дека баба пати од ретка болест која се манифестира со нервни напади кога некој е во нејзино друштво подолго од 15 минути, ама јас мислам дека тоа е изговор и оти на баба стварно и треба друштво, ама најверојатно јас и мама не сме соодветното друштво. Можеби вие би можеле да бидете утеха за една стара осамена особа,” некако пренаивно и со пимповски сјај во очињата му возврати девојчето.

“Аха,” - значи не ќе да е физичка неспособност во себе помисли Лупе. Ќе да има тука нешто да се збрчи или залогаји помисли тој. “Добро тогаш, а каде точно живее?”

“Па на Петар Кубурски Ѓулето” – одоговори девојчето, “во драчево”.

“Ѓулето!?, па јас сум се опијанувал со пола поштари, се знам со скоро сите таксити и останатиот underdog slum, ама поима немам кај е тоа, и која е таа точно улица?”

“Па таа е главната кај градинката порано се викала Милка Планина и Наница или слично” – со видлива мака да се присети и со изговор ко да има полна уста жежок фрит одговори девојчето.

“Аааа, Планинц, сеа ми текна”. – задоволно одговори.

И така се разделија секој по својот пат, обострано глумајќи незанење за своите наредни чекори и истовремено сигурност дека наскоро пак ќе се сретнат.