Царот Гратцки 3

Минатиот пат Боро успеа да го разлади царот со преладна бира и да има муда да и се јави на Ива (воопшто) и да ја разбуди од нежен сон во кој таа доминира со светот облечена во кожен латекс костим застраната покрај Вели Рамо) и бессрамно да ја праша за толку световна работа како што е цената на бурекот во Чаир, за сега да е исправен пред последниот предизвик – да ги спои Латас и Шеќеринска, и тоа восвојата приказна која почнува вака:

Си било еднаш едно девојче, толку мало и слабо, што редовно пoтфрлало на систематски контроли, и било толку машкобањасто што не успало ни у филм на Манчевски да влезе, ама толку ѕвикерасто што само книгите не и вретеле грб. И растело тоа, послушно и тивко, одвереме навреме влегувајќи во конфликт со машките деца-задевачи на девојчињата и узурпатори на игралиштето - со цел да ги одбрани премолчените и загрозени граѓански права на своите соврснички. И така и и се родило чуството за демократија, праведност и дндрмндр.

10ина години пред таа да стане мома, у смила на билошко созревање на нејзиниот организам и полова подготвеност за репродукција преку месечното исфрлање на јајцеклетките ако тоа е можно без партнер...или со други ЕУженственизборови- пред да стане биополово зрела, а полнонепривлечна, во истиот град живеело и едно бучкоглаво дете со руса коса и нејасни знаци за постоење на некаков жив сиволик оргнизам под неа. И истово ова дете, несакано од својата средина, меѓудругото и поради постојаното илеџење за време на фудбалска утакмица и општо упатени и несериозно сватени закани од типот : Ќе видите јас коа ќе пораснам, ќе видите.!

“Чекај, чекај!” – остро прекинал го Царот. Па немам бе ја 100 години време да ја слушам твојава приказна у рил-тајм. Мислам дај прејди на главното, не ме интересира мене која книга Рада ја добила за завршено трето одделение со одличен успех и културно понашање.

“Добро, добро”, рекол Боро и продолжил.

И така, еден ден, како и многуте претходно, се вратила Рада уморна од работа и капната и измрцварена шо некои копиљаци нити ги интересира нешто нити рабираат нешто, нит се разбираат од равенка со две непознати, нити пак знаат да си ги измерат а си ги праат застрашувачки големи ма муабет без потврда од нејзините егзактни инструменти.И така заспала бела рада (сама оти фамилијата и била на одмор во Велгошти) без да извади шминката од проста причина што не ја ни ставила тоа, претходното и сите наредни утра. И спиела толку цврсто што не ни осетила кога во собата влетал еден Вага Бонд кој ја втрапил во црно-блиндирано комбе со заштитниот знак на неговото животно дело – големо, шарено, од делови направено С. Не С како сихопат. Туку С како сељак, и С како ...па ќе видиме понатаму. И ја грабил овој арамијава бела рада без никој комшија да усети, и викне некого напомош на грабнувачот да му помогни ако ништо друго. И се вдал бег Бондо во непознат правец.

И така, по некое време се разбудила Рада со непријатно чуство на болен сврбеж во зглобовите, како првиот пат кога ја врзаа вакцина да и стават, со истегнати раце и филмски прекрстени нозе врзани на глужд. И се врти да види кај е, ама ништо од она што го здогледува не и е познато. Доборо не баш се, можда полиците од икеа на ѕидот и евентуално гарнитурата Ани на која лежи врзана, ама не е сигурна кој е сопственикот нивен. И се пули наоколу да види дали има некој кога слуша како некој мрда зад нејзината глава. Со дел од око здогледува фигура од која се пури чад од цигара. Фигурата вели: “Ах конечно сами”.

Гласот некако и делува познато, ама онака несрдечно, непријатно како некој кој го знае, ама не лично и кој не би ни сакала да го запознае. Кога гласот повторно вели:

“Конечно. Целта е исполента.”

ШTO!? Си помислува рада, не не можно, зарем. “Извинте, а кој сте вие и какви мотиви подлежат на овој варварски акт на грабнување и врзување?”

“Јас Радо сум твојата судбина” – уверливо како алфа мажјак и одговоара гласот.

“Чекај, чекај, не е ваљда.” – со недоумица како оној единствен пат кога не ги научи сите 100 лекции за завршното полугодишно испитување одговории таа.

“Је, је”, вели гласот следен од суратот кој се надвиснува над нејзината глава.

“Драгане црни, што тоа правиш, малициозна единко?” – со сигурност и неверување рече Рада.

“Што правам? Дојдов да си го земам својот трофеј.” – не баш сигурно како помал коалиционен партнер одговори тој.

“Каков бре трофеј, ловецу кукавички?” – напаѓачки како у најдобриот сдсм период испука Рада.

“Таков, вистински, за кој мечтаев долго, работев напорно, во мојот случај подлизурковски, и сега е мој. Само мој.” – како неотесан виленик од цртаните и реплицираше.

“Кој бре трофеј, јаду еден?” – преавторитативно но и брижливо како учителка која става кец го прaша.

“ТИ! Шеќеру!”

“Ја!!?!?! Трофеј!? Па не сум ти бре ја објект подложен на освојување , добивање или предавање! Како бре може така фалусоидно незрело да се однесуваш, ти неотесана балканса шовонистичка свињо.” – опремена со сиот психоналитички вокабулар му одговори Рада.

“А не е предавање, чесно и договорно те заработив.” – си си призна чесниот пронаоѓач.

“Како бре договорно? Кој тоа мене ме “договори” и предаде?” – женски подлутено му возврати.

“Па и Баце и Кољо.”- одговори со сигурност како тоа да беше единствената реченица на туѓ јазик што ја знае.

“Не биди смешен.” – со поднаведнати очи на крајна недоверба му возврати. – “Тој твојот логопетски недоквакан војвода може се да си мисли, ама Бране мој никад не би ме предал.”

“Сигурна си?” – праша и во тој момент и го доближи лаптпот кој стоеше на масата пред неа и цело време беше свртен со грб кон неа. “Еве погледни сама.”

На мониторот имаше отворен видео фајл кој го проследи со подотворена уста, а на кој одеше кадар од баханалиската соба на СДСМ седиштето, подоборо позната меѓу попризнатитите членови како Соба на вистианата и самопронаоѓањето, во која се одигруваше следнава сцена – Баце седнат на централниот балдахин, со колан пуштен до земја и без никакава врато-обврска им се обраќа на помладите челниви-следбеници: Шема, Гордан, Емилијан и танана: “Дечки сеа, коа се прочистивме од ова пичурајкиве и жеништава, можеме бе да ја фатиме работата онака од почеток за муда, ме разбирате. Без цилемиле, пичкарење или вака не требало. “

“Ова не е вистина” – ладнокрвно уверена прошепоти таа. “Прво ти си познат монтажер, второ вчера му седев на баце у скут за претседничко милување и ми кажа дека сум највитална алка - слушна алака - и трето шо ќе сум ти ја воопшто???”

“Секс шеќеру!” – со очи полни београдски силикони одговори.

“ШОООо?!?! Сеекс!? МА што ти е тебе фалусу еден недоквакан.. Абе ти немаш три чисти у глаа!”

“Не, те имам тебе у глаа, а наскоро и ти мене ќе ме имаш у себе”– крајно сељачки додаде.

“Абе ти ... и зошто јас? Па ене ти ја Ивона”

“А не Шеќеру, Ивона ми е шваљерка. Знаеш, тоа ти е секоја друга жена за која сакаш секој да знае. Дрскоста и распиштвото ти се сеа на цена душо моја пионерска. Мене ми треба Ивона за луѓето да не ме заборават, да ме зборат, да сум секогаш у фокус. Кур мој сваќаш ти нешто. Ај вака, жена ти треба за да те сметаат за нормален, прифатилв, шваљерка е за да си популарен, ин. Фокус на внимание. Публицитет бејби, не знам дали можеш да разбереш. Еве ти пример. Драган Антовски е фин дечко, до некаде. Ама кој го збори бе!? Нема шваљерка, за што ќе го зборат? А башка сум ебел ја се од вардара до триглава, освен цура со пуна-глава. И затоа ти си ми врвот на достигнувањето, ијам се – жена, шваљерка, курви, ама нема секс, драж, знаеш. Тио си ми Радо како да кажам ВРВ – на сексоактуелизација.”

“Чекај, чекај, не ме мафтај” - извика царот – “па не ме еби у здрав мозок, кој би сакал да ја онади Радмила бе” – подналутено викна царот.

“Пааа., прво само Латас е доволно луд за тоа. Второ сигурно не би го опнал Заев, шо ќе помислат луѓето - ама грозен middle-east gay porn. Или пак не и би го на онаа превртенана и превртлива Битолчанка. А и кој ќе го знае, на крај може на судниот ден ќе сака да се пофалил дека ја ебал социал демокртијата у здрав разум.” - се извади Боро.

“Е прав си тука, типот е луд” – се согласи Царот. “Туку ај продолжи.”

“Одвратен си Драгане одвратен! – извика таа – јас врв на твоите желби. Боже ти си болен – како жртва која не е свесна дека не е во позиција ни да напаѓа ни да преговара извика.

“Одвратно дигнат. Повеќе дигнат него одваратен у моментов. Него Радо, дај да прејдеме на работа” – сељачки заводливо и потфрли.

“РАБОТА!?! КАКАВА БРЕ РАБОТА ПЕРВЕРЗИО ЕДНА!? “– како никогаш до тогаш се развика.

“Па сигурно нема да пишуеме устав, гуско една. – пресаркасрично одговори, доближувајќи се до неа со полураскопчан патент. Еве вака ќе направиме ти сега како послушна ученичка во католичко школо за жени во северна Германија ќе ја ставиш таа бела нежна рака во оваа темна пештера каде спие змијата и...”

”Чекај царе, Врааатиии се, да го слушнеш крајот.” – извика Боро низ полуотворната врата низ која како гром од металска тетоважа истрча Царот. Одеднаш во собата се втурнаа и царскиот аскер на безбедноста и оние четири жандарми кои го чекаа да го спроведат на ислушување по пријавата од Ива, и секретарката на Царот за и таа да види шо се случува, онака ради реда.

Откако сите го сардисаа, а Боро се најде во центар без излез, за првпат во животот ИСКРЕНО помисли Шо кур напраив?. Не требаше долго да почека за да го открие одговорот. На вратата се појави царот се уште бришејќи ја устата и шприцајќи си mouth-refreshener. Откако заврши му се обрати:

“Добро бе Боро, знам дека неки луѓе јадат грав со мармалад, други пушат и прдат исто вереме, и дека не се е споиво, и сватив дека само во приказни некои работи се споиви, ама можеше бре да ги ставиш во кино, Рада на пат кон веце да му падне во скут на Латас, да ги споиш у болница како примаат заедно вакцина против свински грип пошто Латас е свиња, а Рада јадела вешалица, или нешто слично, ама не очекував вакво политички невкусно и некоректно порно.” – растревожено, но коректно се развика Царот.

“Ами Царе, јас само сакав...”- пропелтечи Боро.

“Абе, знам шо си сакал и сваќам оти задачата била тешка, и затоа сум спремен и да ти простам што ми је разори утробава, и што ме подучи дека ако ногата не влева во кондура немој по секоја цена да ја клаваш. И затоа , а заота што си и толку храбар и прехрабар, тука пред сите изјавувам оти зет ќе те сторам.”

По бранот восклици и народни годувања, царот продолжи:

“Лели си олкав мајстор, можиш ли и за раката на најмилиот ми внук ПарЗе една задача да опраиш?”

“Да пробам Царе”, скромно и задоволно одговорил Боро.

“Еми, коса да ми сториш шо велиш?”

“Велам, до сега заработив прекршочни, и велам млад сум за мозочен.”

“Хахаха!” - Се поднасмеа Царот колку брадата и намргодниот сурат му дозволуваа, и го потчукна Боро по рамо и рече:

“Гледам дека ова е само почеток на еден долг апашлук од кој некој ќе го извлече подебелиот крај.”

“Ако тоа е задникот на Концесија, јас сум за” – полунасмано одговори Боро.