G-Ice Mother Fucker

Наспрема мислењата дека Дедо Мраз е заводлив инструмент на конзумеристичкото општество и трте мрте, јас не можам да се согласам со таквите нак***ени ставови оти и таквит луѓе ќе имаат можеби деца кои ќе го живеат еден од најмоќните митови, оној на ДМ. Поради ова, а и како дообјаснување на претходниот пост, би споменал неколку причини за моето мислење дека Дедо Мраз е многу, ако не и нај, кул фраер.

Асексуелен е. Нема жена да го тера да си оди дома и да не се дружи со драги пријатели и проби свет до бесвест. А е и секуално необележан, лишен. Со што и нема предрасуди кон било кој секс и сексуалност. Кај него не постои сексуалноста.

Не верува во Бог, затоа што самиот е божествен. Добар со сите, на помош кај секого. Секој рисјан, муслиман, евреј, хинду го испоштува. Нема ни една друга божествена манифестација поприфатена од него. Он е над сите нив, не правејќи разлика. Ги сака луѓето и нивните богови. Некомпетитивен е, за разлика од него секој посран Бог тврди дека е the fucking one, а ги има иљада.

Ја сака иднината и минатото. Децата на децата на децата што ќе бидат. И ќе научат дека он ‘не постои’, но ова се додека не дојде време и не треба да им објаснат на своите деца дека он Навистина не постои. Не постојат ни божества, па? Не бара жртви, храмови и следбеници.

За неверување во Дедо Мраз нема казна. Подеднакво е прифатливо и да веруваш во неговото постоење и во неговото непостоење. Да си добар е да си награден, лош – ненаграден. ДМ никогаш нема администрирано казна за лоши деца, отсуството на подарок е казна сама по себе, не пекол, не душевно мачење. Или како вика другарка ми Тамара: “На лошите деца родителите им даваат подароци, не Дедо Мраз и тоа само за тоа за да не плачат”
Доаѓа и се појавува на начини кои се зависни од средината, како и од инвентивноста на родиелите. Мојот доаѓаше секогаш кога спиев. Посакував да го сретнам, но не се фрустрирав оти резултатот од неговото доаѓање секогаш беше таму, под елката. На жена ми и доаѓал на врата, оставајќи подароци во чевел. Но како реков и да не го видиме сами, резултатите се тука. Не бараме чуда, само мало изненадување.

Идеата за ДМ е една единствена, иако самиот има безброј слични манифестации. На крај на краиштата сите сме го виделе, седнале во неговиот скут, воодушевиле од неговото Хохохо.

Не бил осодуван, депортиран, разведен, прекорен. Нема пасош, нити лична. Нема здраствена, нити чековна. Нема ништо што ќе го обуслови, нешто кон кое ќе биде благонаклонет, или зависен. Ама си има дом, изглед, виткост и вредност.

Од сите наши измислици он е најсовршениот, и најчовечниот мит, а сепак најмалку веруваме во него. Ги следиме слепо командите на безчовечните бози, а он ни е смешка.

Преку Хохохо од такво лицемерие! Дедо Мраз е (можеби) единстевното што го обединува овој свет, не крстоносниот бог, или богот судител на неверниците или свети осрам, туку тој – најсовршенот мит, човечност лишена од сите човечки, земни маани, надарен со најчовечноста – недискриминација и ултимативна доброта. Па што ако истат е материјално манифестирана, тоа и не е различно од цртежите на лицата небесни, нити реликтите земски.

Затоа драги мој Дедо Мраз ти честитам Нова Година со претходниот ми мој мини наратив што одамна ти го спремив, ама годинава ќе те чекам и на тортичка. И заеби ги тоа сељаците шо парчат храна за да најдат алтани. Дој ти да скршиме ред муабет и по некоја чашка. И да си ги испружиш уморните ти нозе и запурени чорапи и ти да ми примиш топлина и дар. И тоа да е безусловно. Не барам од тебе да имаш петки, или да си најдобар еленски јавач. Само и само оваа година да си пододмориш и некој да ми те замени дур ти за прв пат одмараш и пиеш топол чај и љуто румче. Или што и да ми ти патничка душа сака. Па наздравје читање и те чекам на ...

Старецот и Детето

Тројца еднаш кон исток на мекици појдоа. Ама на тој пат никогаш не го сретнаа Старецот кој кон запад забревтан врвеше како и секоја претходна и наредна година. И се брзаше Стариот оти само 24 часа има да стигне кај сите, освен кај ова новороденче. Тројцата по старост му колеги пак кротко одеа оти ќе имаат и по тринаесет дена шанса да го видат детето со двајаца татковци. Стариот ни татко, ни мајка, ни поколенија има, ама сите ги познава оти светот го заобиколил и не се уморил. И така секоја година. Засекогаш. Осуден на повторливоста на вечниот земски живот без храмови и булевари во негова чест, со само сезонски споменици и интерес, ја повторува истата траекторија без да му скурчи фактот дека Детето кое само до запад ќе дошета и ќе биде погубено ќе добие поголема архитектонска почит и навивачи. А некој спомна и дека чул за некои слични деца некаде далеку, ама не знаеше дали има друго такво Страче. Е како?

Мртва природа

Ова е една глетка која моите очи и мојот апарат различно ја гледаат. Глетка која не гледа нас, но молчи и не остава да збориме самите. Ова е глетка која барем симболично можеби и не постои. И која не нуди ни уживање, ни возбуда. Ајде со ред.

Ова е глетка од некој град, во некоја котлина, под некоја планина видена во некој ден. И кога сите некои ќе станат: Скопјe, Скопска котлина, Црна Гора и 31 Декември, тогаш таа глетка се трансформира во: ”Блазеси ти шо можеш да одиш така на Водно”, “Ти си ненормален шо си отишол баш тој ден”, “Шо убава фотка”, “Ама си сликал, ништо не се познава”, но и во асоцијација на предизвик да се доживее (погледот, прошетката), симбол на успехот од искачувањето, метоним на самата планинска прошетка, бекство од дома, убав начин да се излуфтираш итн. И така самата глетка почнува да се полни со конотации, со што самата на некој (симболичен)начин престанува да постои, и парадоксално треба истите тие додадени значења да се отстраанат за истата да се види. И така таа станува се, освен себе си. Згора на што и не нуди доживување, зошто кога ја гледаме не чуствуваме многу за самата глетка, ами повеќе за она што го гледаме, она од кое сме дистанцирани, и би требало јасно да го согледаме . Но не е баш така. Оти ние го гледаме доживувањето во објектот, во случајов Скопје, оти таму е доживувањето и одвивањето, а не овде кај “стоиме”. Слично е и со било која друга глетка, да земеме за пример швајцарска планина. Доживувањето не е во самата планина, во нејзиното гледање не уживаме само и само во планината, ами во тоа дека ние сме дел од неа. (ние не го доживуваме гледањето ами обратно го гледаме доживувањето, или барем така мислиме).
Исто така оваа глетка не не возбудува. Таа, иронично е празна од себе но полна со нас. Па кога ќе погледнеме ние препознаваме делови од градот, нивни функции, врски, емоции. И ништо од тоа не не возбудува, не не тера да се прашуваме, не не прави љубопитни оти како реков градот кој го гледаме е полн со нас, е преполн со познатост, и недостаток на енигма. Така се чини дека само енигмата е достојна за гледање и доживување, возбуда. Земете ја пак швајцарската планина, таа е возбудлива дека е швајцарска иако можеби идентична по падините со Пелистер.

И така јас не успеав денес во мисијата да ја најдам точката од која јас ќе бидам глетаката, но глетка неконтаминирана и непосредувана од мојот поглед. Но најдов глетка која мојот поглед не ја загади. За жал, но и моја среќа истата не можам ни знам како да ви ја прикажам и прекажам. Но затоа во неа навистина уживав, па дури и подзамижан.