Маргинални срања

Во склоп на вчерашниот ни преопшт муабет со другар ми Виктор за тоа дека најдобрата сказна, расказ е оној кој ќе се случи, и никогаш оној кој ќе се раскаже (што пак е само уште еден начин да се каже познатото начело Живот пише романе, кое според мене некогаш го прави далеку подобро, понеповторливо и нераскажливо од луѓето), сакам да споделам една случка. Но за која мало навраќање на една приказна во голема мера ќе ви го објасни мојот прием на случката.

Приказната за која станува збор е раскажана од главниот лик во филмот Smoke[1], кој е писател (заборавив кој глумец). А колку грубо се сеќавам, приказната е за руски десидент кој војната ја поминал затворен (беше или во визба или во поткровје) криејќи се од што би се рекло непријателот[2]. Времето го поминувал пишувајќи го, како верувал, своето капитално ремек дело. Но дошло момент кога му снемало ризли, па почнал да го пуши своето дело. До крај. Личноста, како вели приказната е големиот М. Бактин.

Е сеа, мал вовед во случката моја. Оние што добро ме знаат, се запознати со фактот дека често одам на Водно, а подобро запознатитие знаат и дека работам на својата магистерска теза која не ретко ја редактирам на истата планина. Така беше и денес, си напраив копии од одредена квота страни и - на пат. Стасав, средактирав и расположено тргнав назад. Ама само 100-тина метри. Стегнуење серка. А палома потрошена.

Мислам дека сами може да го изнајдете инструментот на газозабришуење. Труд е труд, ама зорт си е зорт. Комичен е моментот кога се напнувате читајќи, а потоа страна од вашиот труд е де на пат кон вас, како би повториле и запаметиле дел од белешките кои неповратно ќе отидат во гомна, де кон задникот. И така неколку пати. Серете и повтарате.

Ама има голема разлика. - Бактин ја испушил единствената му копија, го “уништил” капиталното му срање, додека јас само копиите од моето маргинално срање.

Инаку, да не ме сватите поинаку, јас имам само огромна почит кон него, и благодарност. И како во еден наврат реков, Бактин, тоа не е човек, тоа е руски евреј. Мојата конотација на руски е образование, строгост, традиција, култура. Евреј е креативност, луцидност, индивидуалност. Сите во најсовршен баланс кај него.

---

[1] Инаку сценариото е на Пол Остер, ако не сте го читале, thumbs up!!!

[2] Пошто не баш е точно дека Германците биле непријателот, тоа може да се и самите Руси.