Мртва природа

Ова е една глетка која моите очи и мојот апарат различно ја гледаат. Глетка која не гледа нас, но молчи и не остава да збориме самите. Ова е глетка која барем симболично можеби и не постои. И која не нуди ни уживање, ни возбуда. Ајде со ред.

Ова е глетка од некој град, во некоја котлина, под некоја планина видена во некој ден. И кога сите некои ќе станат: Скопјe, Скопска котлина, Црна Гора и 31 Декември, тогаш таа глетка се трансформира во: ”Блазеси ти шо можеш да одиш така на Водно”, “Ти си ненормален шо си отишол баш тој ден”, “Шо убава фотка”, “Ама си сликал, ништо не се познава”, но и во асоцијација на предизвик да се доживее (погледот, прошетката), симбол на успехот од искачувањето, метоним на самата планинска прошетка, бекство од дома, убав начин да се излуфтираш итн. И така самата глетка почнува да се полни со конотации, со што самата на некој (симболичен)начин престанува да постои, и парадоксално треба истите тие додадени значења да се отстраанат за истата да се види. И така таа станува се, освен себе си. Згора на што и не нуди доживување, зошто кога ја гледаме не чуствуваме многу за самата глетка, ами повеќе за она што го гледаме, она од кое сме дистанцирани, и би требало јасно да го согледаме . Но не е баш така. Оти ние го гледаме доживувањето во објектот, во случајов Скопје, оти таму е доживувањето и одвивањето, а не овде кај “стоиме”. Слично е и со било која друга глетка, да земеме за пример швајцарска планина. Доживувањето не е во самата планина, во нејзиното гледање не уживаме само и само во планината, ами во тоа дека ние сме дел од неа. (ние не го доживуваме гледањето ами обратно го гледаме доживувањето, или барем така мислиме).
Исто така оваа глетка не не возбудува. Таа, иронично е празна од себе но полна со нас. Па кога ќе погледнеме ние препознаваме делови од градот, нивни функции, врски, емоции. И ништо од тоа не не возбудува, не не тера да се прашуваме, не не прави љубопитни оти како реков градот кој го гледаме е полн со нас, е преполн со познатост, и недостаток на енигма. Така се чини дека само енигмата е достојна за гледање и доживување, возбуда. Земете ја пак швајцарската планина, таа е возбудлива дека е швајцарска иако можеби идентична по падините со Пелистер.

И така јас не успеав денес во мисијата да ја најдам точката од која јас ќе бидам глетаката, но глетка неконтаминирана и непосредувана од мојот поглед. Но најдов глетка која мојот поглед не ја загади. За жал, но и моја среќа истата не можам ни знам како да ви ја прикажам и прекажам. Но затоа во неа навистина уживав, па дури и подзамижан.