Ем лично, ем симпатично

Неверојатно како во токму денешен ден, во смисла на одредени бруталности и недемократичност пред кои органите плави останале неми, мене ми се случи следновиов настан за кој можам да кажам дека е далеку по-отрезнувачки од кафетин и јогурт заедно:


Идам ја така задлабочен у проекција на домашна економија и буџет на пат кон Тинекс, кога застанува кола, онака неуредна и прљава како да е државна и тројца типови кои прашањето “Може ли да те прашам нешто?” го поставуваат откако ќе те сардисаат и ете ти веќе шашардисан вадиш све од џепови и останува по некоја мрсулава палома која претресувачот ја изнаоѓа не само како доволен но и предобар повод да биде вербално агресивен и суптилно навредлив со зборовите: “Добро бе дечко ти глув ли се, нели кажав се!”. И ај и тоа се стишува, па дигај раце и ватај јабуке, а онда мојата лична голема беља – несовпаѓање на адресите во лична и у живот. Шуќур шо не се фатија за тоа. За време на проверка на моите податоци у база ми поставија неколку прашања од кои две секогаш ме фансцинирале: “Си бил ли некогаш у полиција?” и “Си украл ли некогаш нешто?”. Да го Е!. Има ли човек кој не бил во полиција. Ама нејсе не е прашањето насилно и очигледно, а со тоа и излишно, колку што е застрашувачки начинот на кој се поставува и вметнатото очекување дека мора да кажеш се, тука , сега за вечни векови. Кога си бил, зошто, како и најбитно немој нешто да си пропуштил. А не смееш ни да помислиш да не одговориш. И второто, што мене ме потсетува на оние прашања за виза од типот “Дали вие или некој челен од вашето семејство е терорист, помагал терористи или можеби е замешан во убиството на Улф Палме?” Од секогаш ме интересирало кој и во какви околности би дал потврден и елабориран одговор.

И така ја уште стресен и задуман не сваќам дека дошле уште двајца колеги, покрај првите тројца и не знам зошто ама како по некој полициски истрениран терк ги потавуваат истите праашања со ист редослед. И никогаш, ама НИКОГАШ никој од првите испитувачи не се огласил да каже: “Колега средено е, прашан е.” Симпли полимејзинг. И откако ме фино проверија и исчешлаа фино, ама преееетивко ми се извинија дека морале така да постапат. И што мене сега ми пречи. Тоа дека ме извадија од памет, ме препаднаа, ме третираа како осомничен криминалец, а згора на што побараа и помош (да се обидам да индетификувам фото-робот на можен сторител), и на крај ми кажаа јеби га, не знаеме поинаку? Или тоа дека во иделаен свет, целата сцена е исполнета со помалку чуства на страв, презир, инфериорност и повторно страв? НЕ! Тоа што наводно они бркаа крадец на некаков си ланец, златен претпоставувам. Мај есс, 5 полицајци за еден ланец. Ја сум Кинг Конг. Или можеби треба да се прашам ЧИЈ ланец? Не сакам да прејудицирам, ама не верувам дека иститие или нивните колеги се истотака потепаа да индетификуваат осомничени кога на мојот јубилеен роденден (30ти) ни провалија дома и ни украдоа дигиталец и вина (за овие уште колнам).

Згора на што, еднаш братучетка ми фер (бар за тоа време) ми замери дека пишувам само за црнила, песимизми, критики и ни една пофалба. Во право е, ама ќе мора да почека. До тогаш јас уште ќе ја слушам песната на BDP “It’s the sound of the Police, Wahh, wahh, it’s the sound that I miss”.