Софиско интермецо за Лондон 5

Пред да продолжам со географската тема Лондон, би сaкал да направам што викаат Енглезите "detour" и кажам неколку работи на кои ме инспирираше Софија.

Штотуку сватив, да не кажам каде, дека нашите срцеви удари и холестероли се највкусни, а нашиот стрв најстрвен (a воедно и ја сватив циничната идеа за валутност, валутна вредност). Сето ова се должи на разликата во стандардот изразен преку разлика во цените.

Тука едно пивце чини 70 денари, исто толку и чаша ракија или вино. За разлика од што, на далечниот запад (не толку географски) со тие 0.90 фунти не можете да си ги приуштите ни капките што случајно му паднале на шанкерот додека точел. Стандардна цена 3 фунти, на минимален оброк 5. Економски контескт во кој изразот да лижеш пијачка природно живее и се развива. За разлика од што 70те денари те убедуваат дека и не мора да го лижеш баш тоа пивце, може истото да го правиш и со наредното.

А што се однесува до оброкот, во петте фунти е вклучено количество на месо чија потрага претставува пристојна задача и за најзнаменитот жител на Бејкер Стрит (Шерлок Холмс) заедно сосе метрополитен полис. Што не е случај кај нас каде кога ќе нарачаш месо, најчесто го гледаш од далеку, а не редок е случајот кога цела кафана учествува со своето воодушевување во глетката на тањир полн месо што често и кран е потребен да се транспортира до празните мевови.

Е сеа, каде е тука холестеролот? Ај шо едно пивце не оди никаде само, освен по појачање, ами и месни друшки си бара. Ко што велиме ние ред ова ред она (а тука е и почетокот на крајот на ограничувањата, а со тоа и зародиш на стрвот и поотварање на кутивчето).

...И да скратам, искрено поради мал инспиративен недостаток... со истите пари (неверојатна заблуда) ем ќе се најадеш повеќе ем напиеш. Со што се внесуваат повеќе масти и остали материи кои организмот треба да ги свари а со што и повеќе се троши. Арно ама, за да остане и троа сеир (само нанесен мазохизам или не) за нас, цело време би се сладеле со помислата дека ние подобро, повкусно сме се накркале (кој знае дали изразов со своето култоролошко бреме постои во англосаксонскиот свет). А и поефтино.

На крај на краиштата и прашање е дали вештачки одгледаниот гумен патлиџан кој со 0.2 посто партиципира во сендвичот на Енглезот е бајаги поздрав од белите јастучиња на запотеното, а природно угоено, ребренце испружено субмисивно до компирчињата кои подрипнуваат во купот (иии да ти Е***, морници ми полазија).

Башка, и повторно морам да нагласaм, Eнглезите немаат основна почит кон храната изразена преку најглорификаторскиот акт - мезето (за доказ видете ги сите оние англиски бљувотини од филм каде Хју Грант им упаѓа на луѓето на вечера во која со супер сонична брзина се разменуе солта и навидум слуша одговорот на поставеното од куртоазија прашање. Истото може да се спореди и со гранд-мастер делата на ју кинематографијата каде и по цели епски епизоди се одвивале на маса – Џекна, Кустурица, и остали).

А сеа назад кон Софија.

Тука, прво што милуе очи е позбавеното темпо на движење, саботни прошетки, пошироки плоштади полни луѓе особено со оние кои испоседнати на клупи делкааат по некоја бира. Млади панкери, скејтери, постари заљубени (мислам дека Бугарија е ретко место каде пивото се вклопува во романтичен контекст на самоизолираност на одредена клупа во парк) и за мене најсимпатичната глетка на две постари женички (да речеме една од 60ина, друга 40ина) си седанале во парк со саботниот пазар во неизбежните карирани торбички, си вадат по едно пивце од истите, го отвараат, мала дигресија, едно декрашендо за здравица и продолжуваат со муабетот како да не запреле: “Ем ас мислја че, а като ти говорјах од преди, оти тове човек не е...” Е не сум знаел дека пивото носи ваква романтична носталгија во себе за времиња кои до пред малку и кај нас беа. Башка што тука може да се купи во секоја божја минута после седум.

Друго што ми се вмеша во вниманието и погледот е висината на ВЦ шољите која е за видливи 20ина сантиметри повисока од нашите. Причината за сега ми е енигма и таква сакам да остане за да не го изгуби моментот на магичност. Ама можам да замислам како пониски луѓе (деца или луѓе со низок раст) вриштат исфрустрирани пафтајќи со ноџињата наваму натаму: ”Татооооо, елај да ме симнеш и избришеш ми газо”. Што вика другата група, помислете сами.

Вчера имав можност да јадам едно политички некоректно конструирано јадење. Се вика Добра жена (келнерката на шега ми кажа дека нјама таква, ама сум сигурен дека истата шега ја прави со секој нарачател на јадњето од машки пол). Истото би се опишало како три мали (во големина на шака од не прененормално развиено дете од две години) парчиња месо скриени под планина (и тоа од оние млади верижни, високи, во кои секој момент се потстркалува по некое зрно грашок) од мешан зеленчук. Некоректноста ја гледам во не-еднаквиот сооднос на месо со зеленчук. Ако се повикаме на историските факти (дали се навистина такви пресудете сами) првото спаѓа во доменот на активности на мажот, додека зеленчукот како и децата се задача на жената. На овој начин присуството на месото во мали количини го прави повредно, поценето, а со тоа можеби и потешко да се произведе (улови), што пак, извинете на израз, гаењето зеленчук претставува пичкин дим.

Е сеа, кај е мојата заверничка хипотеза? Оброкот се вика "Добра жена" ради тоа што: а) работела повеќе за да има многу и различен вид на зеленчук, или затоа што б) има разбирање за нееднаквоста на плодовите на трудот и не ставила онолку месо колку и зеленчук?

Лично мислам дека второто повеќе оди во прилог на хипотезата за полова нееднаквост изразена преку вредноста и видот на партиципацијата во дневниот оброк. Дека работите не се баш така кристално одвоени и јасни говори и прашањето: “Во такви услови на живеење (маж-ловџија, жена пољопривредник) кој цртал на ѕидовите на пешерите или живеалиштата?” – а) мажот кој знаел како изгледа актот на лов, па тоа го правел за време на викенд како слободна активност, б) жената која врз основа на форензичарска реконструкција на донесениот улов, а збогатена со поетска фантазија, и имагинација го величала својот маж преку нацртаното дело (ова имплицира од една страна дека жената е првиот поет-уметник, ама и ја имплицира нејзината субмисивност, или можеби лукавост изразена преку задоволувањето на егото на мажот, па секогаш кога тој нема да уловел, таа го тешела покажувајќи ми ја сликата и обраќајќи му се со зборовите “Ете, гледаш дека можеш, си можел и пак ќе можеш мој голем ловецу”), или пак уметноста е в) плод на она што би се нарекло првите гејови кои бивајќи слаби и во тело и дух не ги земале на лов туку ги оствала дома, а пошто ипак биле мажи не им давале да вадат кромид, па земале да цртакаат по ѕид (ова е и доказ и импликација за првото графитирање).

Па, толку!