Of London, to London, from London 1

Caution: Повеќе од веројатно е дека не го запознав вистински (сите преплетени слоеви и пластови) пошто дури и за едно навидум едноставно јадење се потребни минимум 3 дена – да го пронајдеш, уживаш, свариш и исфрлиш – и само тогаш кога органски си се простил, оддалечил, разделил, истото може да ти стане меморија, обмислено минато, далечна (а со тоа и помалку емотивно набиена епистема), но и сегашност, близост и ситоврменост, накратко - да се доживееш обмислено како дел од него, но и него како дел од себе. Затоа, поради невозможноста да се вткаам, јас ќе тргнам од моите лични перцепции и нешта што ми прободеле очи и за жал ќе го гледам и коментирам низ има/нема призма[i], а не автохтоно како доликува.

Патот во должина, според слободна оцена од 30ина км, од аеродромот до реони бликси на центарот, е преполн со резиденцијални зони и отворени зелени простори. На почетокот таквите предградија, а како дел од првичното емотивно искуство, ми изгледаа breath-taking. Најверојатно ме понесе разликата, не-искуството, несекојдневниот (за мене) призор.
Колку за опис и доловување – ниска градба на куќи (до еден спрат) со кафенотрула вишна цигла на фасада, иста таква фасада и на оградите, речиси и да нема front-yard, додека back-yardот е недостапен за мојот поглед. Коли паркирани пред куќите, често на улици кои се паралелни на главната по која се одвива сообраќајот. Ретко кога по некој паб, продавница или бензиска го прекуниува долгиот ред на таквите истоозгледни градби. Втор тип на организација на просотрот, наспрема опишаната праволиниска, е постигната со изолација (со помош на густа зелена ограда и потенцирана преку знак за забрана за влегување) на една до повеќе куќи или пак истите се се изолирани со тоа што се само малку поповлечени од главниот пат и се неправолиниско распоредени и групирани во една визулено кохерентна единица[ii]. И така во должина од 20ина км линиите куќи или групите куќи се за момент прекинати од зеленило[iii] од пољани, паркчиња, шумички итн. А во последните 10ина км, куќите се само спрат повисоки.

Чичано, романтично, фабулозно! Жими таквото. После 30ина минути возење, целата таа доминантна тотална цигла фасадираност ме потсети на Pink Floyd-овото Another Brick in the Wall (ако воопшто има каде да се вметне). Зарем никој, а не верувам дека е така, не ја забележал природата на таквото едноличие, монотонија и целосна пре-пресликаност. Па ја би полудел да живеам во Радишани, а се преку Јаја до Центар да ми е исто. И исто и исто секој ден, секој пат, секој живот. Се надевам дека животите на тие луѓе зад тие фасади не соодветствуваат со нивните куќи.

Во текот на целиот овој пат се возевме со група англиски школарци. Неверојатно како и колку ова северњациве имаат мека, слаба и ретка коса. Судејќи низ песната “Во коси да ти спијам” , во нивните коси е како да спиеш во ефтин, пред распаѓање мотел на периферијата, изложен на постојана промаја. Нејсе. Поубедлива култоролошка разлика ми беше постојаното чуство на страв и несигурност дека ќе се опнеме у секое возило од спротива, особено при влегување во кружен ток од лево. Total roller-coaster experience (пошто инди-паки шоферот го пичеше ептен здраво). За истово (кулутолошки обусловените ралики) говори и свирењето на колите кога прво главата ја вртиш на лево при поминување улица. За што се прашувам дали таквото возење на различната, “непревилната” страна на улицaта е политичка одлука или резулатат на нешто друго. Но пред се дали таквата навика ја има обусловено, адаптирано и истренирано нивната визулена перцепција особено кон визуленото внимание насочено за нив кон десно, наспрема лево кај нас. И дали и како таквата навика има ефект и врз визуелната перцепција општо? Не верувам дека на Исус му го гледаат другиот образ, арно ама интуитивно сметам дека може да се изнајдат други, пошироки импликации. А се додека истите не ми се укажат, ќе останам само на оваа првична забелeшка и енигма.

[i] Една од муките и на структуралната антропологија.
[ii] На овој начин кршењето на праволиниското рамо-до-рамо организирање претставува организаторски принцип.
[iii] На така поволната и влажна клима која овозможува таква зеленост и во студени денови стварно им љубоморам.