На фоткава може јасно да се види едно мало (по мое лично мислење слатко како рум коцка или мачмалоу) девојче, неколку коли, тревник, бандера, објект во позадина, и дел од друг повисок објект.
Она што не може барем директно да се види, но претпостави е дека е рано лето и тоа лето во осумдесетите или рани деведесетти. Лето во кое нема мерцедеси, аудија, беемвеа. Лето на едноставни мали фиќенца, застави, по некоја буба и помалку смог. Лето на едноставноста.
Она што не може барем директно да се види, но претпостави е дека е рано лето и тоа лето во осумдесетите или рани деведесетти. Лето во кое нема мерцедеси, аудија, беемвеа. Лето на едноставни мали фиќенца, застави, по некоја буба и помалку смог. Лето на едноставноста.
Оваа фотографија, како и многуте други, се одсликува со одредена двојност, поточно дволичност. Навидум изгледа како да е верна на она што го прикажува, но во суштина тоа никогаш не е. Секогаш, на секоја фотографија се гледа само површината на предметите на кои паднала светлината, но речиси никогаш не се гледаат сеќавањата и чуствата за тие луѓе, тие нешта, тоа време. (Или барем тоа е прелично.)
Па така, и на оваа фотографија, се гледа гаража, но не и дека се играло фудбал на одбиени во неа, и се правеле опасни лизгалици и по некоја скршеница. И иако не се гледа ама како, да барем за некого, во воздухот чмае мирисот на времето кога фудбал се играше надвор, насекаде, во секое време, и немаше Фифи-мифи. А да имаше, не беа поинтересни од вистинскиот.
И не се гледа дека малото слатко девојче имаше само едноставни играчки, и дека објектот во позадина е Центро кој во таа, претходните и некои од годините што следеа и нудеше единствен путер со уште поединствен леб и едноставна салама завиткана во рециклирана хартија, без никој да се грижи дали сето тоа е по хасап или касап.
Но најбитно ова е фотка, која е единствена и уникатна. Која не може да се фотошопира, која не е само една од дигиталната серија на куп слични, но истовремено безлични.
Ова е невиниот поглед на едно девојче од едно невино време кое се обидувам да го видам и надвор од фотографијата. Поглед на девојче кое и денес е искрено, но не гледа невино кон светот. Поглед кој никогаш нема повторно да се случи, затоа што засекогаш останал и ќе остане ист.
Ова девојче за секогаш ќе гледа вака оти ова е погледот на загубениот рај. Ако тој постои. Кога во детли би раскажал што точно буди оваа фотка во мене би било преболно. Оти ова е поглед од едно време на едноставност и среќа за кое не знаев дека е среќа, затоа што ја живеев.
Па така, и на оваа фотографија, се гледа гаража, но не и дека се играло фудбал на одбиени во неа, и се правеле опасни лизгалици и по некоја скршеница. И иако не се гледа ама како, да барем за некого, во воздухот чмае мирисот на времето кога фудбал се играше надвор, насекаде, во секое време, и немаше Фифи-мифи. А да имаше, не беа поинтересни од вистинскиот.
И не се гледа дека малото слатко девојче имаше само едноставни играчки, и дека објектот во позадина е Центро кој во таа, претходните и некои од годините што следеа и нудеше единствен путер со уште поединствен леб и едноставна салама завиткана во рециклирана хартија, без никој да се грижи дали сето тоа е по хасап или касап.
Но најбитно ова е фотка, која е единствена и уникатна. Која не може да се фотошопира, која не е само една од дигиталната серија на куп слични, но истовремено безлични.
Ова е невиниот поглед на едно девојче од едно невино време кое се обидувам да го видам и надвор од фотографијата. Поглед на девојче кое и денес е искрено, но не гледа невино кон светот. Поглед кој никогаш нема повторно да се случи, затоа што засекогаш останал и ќе остане ист.
Ова девојче за секогаш ќе гледа вака оти ова е погледот на загубениот рај. Ако тој постои. Кога во детли би раскажал што точно буди оваа фотка во мене би било преболно. Оти ова е поглед од едно време на едноставност и среќа за кое не знаев дека е среќа, затоа што ја живеев.
Ова можеби е плачливата носталгија на мојот поглед.
Објави
Нема коментари:
Објави коментар