Back in London 4

Поради неможноста да го спојам следново со претходното (интермецото), а во дух на мојата драга која милува да каже “употреби закачалка”, истото ќе го оставам така откачено, да виси и зависи дали ќе закачи нечие внимание.

Па, во центарот на Лондон се движат пре-пре-пре брзо (a ова го кажува човек кој оди бррррзо). И ова мене лично ми пречи поради две работи: а) самозаљубеноста во мене која подвикнува “Зарем некој да се движи побрзо и попантерски од Тебе, Тако?” и б) на моменти се создава толку згусната толпа на луѓе што е невозможно а да не се судрат или удрат во тебе, токму она што го мразам, а е најнагласено на бесплатни концерти, Охрид во лето, пат кон ВеЦе во скопски саем за време на Таксират (барем овде не толку ме буткаат) и слични ситуации. Она што пак ме чуди е кај К** брзаат сите овие луѓе? Превозот е експресен, со помош на кој ќе стигнат in no time. Зарем немаат бар малку концепт за сиеста, мањана, натенане. Изгледа дека немаат, како што и немаат поим дека светот нема да пропадне ако побрзаат. Чудаци-брзаци. Дополнителен доказ, а како на еден наврат и имам споменато, е дека немаат концепт за мезе*.

Меѓудругото и поради тоа што многу брзаат и се трудат да завршат побрзо и можеби уштедеат време. Арно ама мезе без време не иде. Башка што мезето е поопфатен концепт кој подразбира и одреден приод не само кон храната, туку и кон луѓето, моментот, светот. Да ти ги **** спидерите.

Сеа малку назад кон болниот локален контескт. Во самиот град има многу малку гранапчиња, а уште помалку кои продаваат алкохол кој не смее да се конзумира на јавен простор, но за разлика од МК, алкохолот може да се купи и после 7. Арно ама, во поголем дел од гранапчињата не може да се купи само едно-единствено пиво, или пак три од различен вид, туку само пакување од 4 од истиоит бренд. Неверојатно сладок спој на најсуров капитализам и државно (законодавно) лицемерие. Државата ги заштитува малолетните, и другите ризични и подложни групи, (како што го заштитува и јавниот ред и мир), ама во рамки во кои на големите производители на алкохол не би им спаднала продажбата.

А кога сум веќе на оваа тема – пиво, едно нешто заслужува особено внимание.
Иако нити сум горд пивопија, нити метапивар (познавач на напитокот), лично, искуствено сметам дека British Ale (нивното типично негазирано пиво) е преценето. Истото, барем оние 15ина вкусови кои ги пробав, е водлесто, со крајно неубедлив вкус и мирис, нити дистниктивно горки, нити посебно благуњави, башка не-карбонизирани, негазирани. Сето ова ми се претстави и како чуден спој, но над се како еден парадокс помаѓу стереотипната британска ексцентричност (барем како митолошки наратив) и крајната сивост, монотонија, неодреденост, кроткост, медиокритетност на пивото. Кој знае, или и британството е медиокротетско или работава е “Влакнеста груда, али пич** у душа”. Или со поинаква слика претставено – англиски фудбалски хулиган (аргесија, мажественост, бестијалност), пијан во раката држи напиток нешто појак од млеко, ама помалку празен со густативна содржина. За ова може да се откорнат културолошки дебати на кои местото им е во некое подобро време.

*Овде морам да напоменам дека лично германците ги сметам за шампиони во немање концепт за мезе. Погледнете им ги порциите (коленица во казан зелка), јадењцата (колбас кој нема баш месо) и пред се начинот на кој тоа го проголтуваат како свињи.